Μουσική που μιλάει...

Η μουσική δεν είναι κάτι νέο. Υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Έχει περάσει από χιλιάδες κύματα, στυλ , μόδες. Εγώ είμαι παιδί των 80’s. Τον τελευταίο καιρό έχω φάει χοντρό κόλλημα. Νομίζω πως δεν βγαίνουν πλέον καλές μουσικές.Ή τουλάχιστον όχι πολλές. Όχι όσες θά’πρεπε, όχι όσες στη δεκαετία του 80. Και λέω δεκαετία του 80 και όχι του 70 η του 90. Πρέπει να είναι δικό μου πρόβλημα. Αλλά παραμένει το ερώτημα...γιατί? Ακούω πολύ πράμα...πάρα πολύ! Σχεδόν από τα πάντα.Ροκ, ποπ, ηλεκτρονική (πολύ ηλεκτρονική!) trip hop, ambient, techno, experimental...και δεν έχει τελειωμό. Μόνο λαικά,έντεχνα,metal και ρέγκε αποκλείω.Γούστα είναι αυτά.

Ζορίζομαι πολύ να βρώ κάτι ή καλύτερα για να αισθανθώ κάτι. Γιατί αυτό δεν είναι το νόημα της μουσικής τελικα? ...να αισθάνεσαι διάφορα καθώς την ακούς. Χαρά,λύπη,ευεξία,νοσταλγία,πίκρα,θυμό,οργή,καλοσύνη,ευφορία,διάθεση για χωρό κ.λ.π. Ε λοιπόν αυτό που βλέπω (η μάλλον ακούω) είναι φοβερές παραγωγές, φοβερές ενορχηστρώσεις, καλοστημένα τραγούδια αλλά ως εκεί.Δε μου λένε τίποτα.Όπως τότε που πρωτάκουσα το Stripped των Depeche Mode, το Charlotte Sometimes των Cure, το There is a light των Smiths…και η λίστα δεν τελειώνει. Τι συμβαίνει? Το ερώτημα είναι αν το θέμα είναι υποκειμενικό η αντικειμενικό. Φταίω εγώ η όντως δε βγαίνουν καλές μουσικές(με ελάχιστες είπαμε εξαιρέσεις). Γιατί στη δεκαετία του 80 ο κανόνας ήταν οι καλές μουσικές και τώρα είναι η εξαίρεση. Μήπως φταίει ο όγκος? Μήπως η ταχύτητα που πρέπει να έχουμε όταν ακούμε κάτι? Το πόσο γρήγορα θεωρείται κάτι passé? Βγαίνει ενα album και 3 μήνες μετά θεωρείται παλιό! Το The Hurting των Tears for Fears το ακουγα σπίτι μου αλλά και στα ραδιόφωνα για 3 χρόνια! Φταίει το σύστημα? Το ραδιόφωνο? Ή μήπως όντως δεν αξίζουν να τα ακούει κανείς για πάνω από τρεις μήνες? Από την άλλη το Mezzanine των Massive Attack θα μπορούσε να παίζεται ακόμα στα ραδιόφωνα. Σπίτι μου πάντως το ακούω αρκετά συχνά. Άρα δεν φταίω εγώ.Να ένα που δεν είναι 80s .Και το τελευταίο των Radiohead εχει 1-2 τραγούδια που μου λένε κάτι. Νά κι άλλο. Και λίγο από δω, λίγο από κει, M83 από δω, MGMT από κει, να μη πω κι άλλα, υπάρχουν κάποια τραγούδια που μιλάνε!... αλλά είναι ελάχιστα. Και όχι όπως τα 80’s.

Ίσως τελικά να είναι οτι μεγάλωσα με αυτά τα τραγούδια και είναι συνδεδεμένα με διάφορες φάσεις της έντονης εφηβείας. Ίσως....Και σκέφτομαι...γιατί δεν ρωτάω έναν σημερινό 18άρη να μου πεί αυτός? Άντε εγώ χάλασα...έγινα δύστροπος μεγαλώνοντας.Αυτός? Και τον βρήκα και τον ρώτησα. Και με μπέρδεψε περισσότερο. «Δύσκολα τα πράματα Νίκο» μου είπε. «Ελάχιστα είναι καλά» μου είπε. Και σαν να μήν έφτανε αυτό, μου είπε οτι έχει αρχίσει να ανακαλύπτει τους Cure τους Depeche Mode τους Smiths κ.λ.π.!!! Τι γίνεται?

Νομίζω οτι απλά είμαστε σε μεταβατικό στάδιο. Νομίζω οτι περνάμε μία φάση όπως στις αρχες των 90s που υπήρχε πολύ ανούσια μουσική για να σκάσει η βόμβα του Manchester και του trip-hop.Νομίζω οτι σύντομα θα είμαστε μάρτυρες μιας σκηνής με πολύ ζουμί. Και μέσα σε αυτό θα ανακατευτούν όλα! Αλλά δεν ορκίζομαι κιόλας!

Με αυτές τις σκέψεις προσπαθούμε κι εμείς (ο πλυθηντικός αφορά τους ανθρώπους με τους οποίους κάνουμε μουσικές) να καταθέσουμε τα συναισθήματά μας μεσω της μουσικής. Με άξονα τα βιώματά μας και τα γούστα μας. Οι Μίκρο με πιο παρεϊστικη και up-tempo διάθεση, το προσωπικό Nikonn με εσωστρέφεια και υπνωτική διάθεση, το Fotonovela με απωθειμένα 80s και απενεχοποίηση της ηλεκτρονικής στραπατσάδας λόγω Γερανιού, και όλη η παρέα σε μια γιορτή που λέγεται Undo Records.Και τι γιορτάζουμε? Την ελευθερία να κάνουμε ότι θέλουμε! Χωρίς να έχουμε άγχος, χωρίς όρια. Γιατί αυτό που πιστεύουμε είναι οτι τελικά η μουσική που μιλάει δεν γίνεται υπό πίεση. Μπορείς να μαγειρέψεις μία πολύ καλή παραγωγή υπό πίεση αλλά ως εκεί. Όλοι μας θέλουνε να κάνουμε μουσικές που όταν τις ακούμε πρώτοι και καλύτεροι εμείς να αισθανόμαστε διάφορα.Όπως τότε! Όπως και τώρα(πιο σπάνια βέβαια..)Η οποιαδήποτε πίεση λειτουργεί αρνητικά. Τα καλύτερα έχουν δημιουργηθεί ελαφρά τη καρδία ,χωρίς κανόνες , όρια και πίεση. Το πρωτότυπο πρέπει να είναι αυθόρμητο, ειδάλλως είναι κατασκευαμένο, αναμενόμενο!

Και για να είμαστε αυθόρμητοι πρέπει να μη σκεφτόμαστε.

Να μην έχουμε όρια.

Να μην επηρεαζόμαστε από τίποτα.

...Απλά να γράφουμε!

nikonn

Κρίση αξιών???

Μέρες που είναι και όλοι ασχολούνται με την οικονομική κρίση και τις χιλιάδες απολύσεις ανά τον κόσμο αναρωτιέμαι ποιες είναι οι πραγματικές επιδράσεις στη μουσική βιομηχανία (εν Ελλάδι μουσική βιοτεχνία).Και λέω μουσική βιομηχανία και όχι μουσική γενικότερα γιατί η μουσική υπήρχε,υπάρχει και θα υπάρχει, οι μουσικοί υπάρχουν και είναι δημιουργικότατοι και οι ιδέες διακινούνται με “x” τρόπους.

Τι γίνεται όμως με το σύστημα που εμπορεύεται τη μουσική? Τις δισκογραφικές, το internet, τους διοργανωτές συναυλιών, τα media? Μεγάλο κεφάλαιο, λίγο-πολύ όλοι τα ξέρουμε, χιλιοειπωμένα, ποιοι φταίνε κ.λ.π. Μήπως τελικά όμως αυτή η κρίση που χτυπάει όλους τους παραπάνω δημιουργήσει τελικά τις προυποθέσεις για μία εξυγίανση του συστήματος αυτού? Κάποιοι υποστηρίζουν οτι από τις στάχτες θα αναβιώσει η ειλικρίνια,η αξιοπρέπεια,η αξιοκρατεία.Μήπως τελικά όλοι αυτοί που παρασιτούν στη βιομηχανία της μουσικής μη έχοντας καμία αγάπη για τη μουσκή , οι οποίοι το κάνουν απλά για το χρήμα και την αναγνωρισιμότητα, σταματήσουν να κάνουν ότι κάνουν γιατί απλά δεν θα υπάρχει ούτε χρήμα ούτε αναγνωρισιμότητα? Μήπως τελικά μείνουν μόνο αυτοί που το κάνουν από αγάπη για τη μουσική? Γιατί η κρίση αυτό κάνει! Μέρα με τη μέρα μειώνονται τα κάποτε υπέρογκα κέρδη από την εκμετάλλευση της μουσικης. Μέρα με τη μέρα απαξιώνονται όλο και περισσότερο η τηλεόραση και ο τύπος. Πόσο διάσημος είσαι όταν είσαι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους διάσημους? Πώς μπορείς να συντηρήσεις τον πλούτο και την εικόνα που δημιούργησες τόσα χρόνια όταν έχεις τις μισές πωλήσεις από αυτές που είχες κάποτε, όταν δεν μπορείς να γεμίζεις ένα χώρο 6 μέρες τη βδομάδα αλλά μόνο 2-3, όταν δεν μπορείς να ζητάς πλέον 15000 ευρώ για μία συναυλία επειδή ο κόσμος δεν έχει! Πώς να γεμίσεις γήπεδα και θέατρα όταν οι δήμοι οι οποίοι υποστήριζαν επί χρόνια το λαικό-έντεχνο στερέωμα με δωρεάν συναυλίες τώρα πια δεν έχουν τα κονδύλια λόγω περικοπών?

Τι γινεται όταν ο κόσμος που σε υποστηρίζει το κάνει λόγω της πλύσης εγκεφάλου που υποβάλλεται καθημερινά και όχι επειδή του αρέσει η μουσική σου? Τι γίνεται όταν αυτή η πλύση εγκεφάλου πλέον δεν αποφέρει τα δέοντα λόγω της κρίσης? Σαν ένα όπλο που συνεχίζει να έχει σφαίρες αλλά πλέον τους έχει σκοτώσει όλους! Και αυτοί που δεν είναι στην εμβέλεια του όπλου? Αυτοί που δεν είναι έρμαια των media? Μήπως τελικά αυτοί που κάνουν αυτό που κάνουν από αγάπη για τη μουσική είναι αυτοί που δεν έχουν πρόβλημα? Άς πάρουμε για παράδειγμα ένα ανεξάρτητο label. Ένα label φτιαγμένο από λάτρεις της μουσικής που σκοπός τους είναι να κυκλόφορούν ωραίες μουσικές , μουσικές που αγαπάνε.Σκοπός δε είναι το κέρδος αλλά η συντήρηση(είπαμε, το κάνουν γιατί τους αρέσει και όχι για κέρδος...ναί ...υπάρχουν και τέτοιοι!) Και μιλάμε για συντήρηση που δεν έχει καμία σχέση με τη συντήρηση των μεγάλων εταιρειών που πρέπει να σκαρφιστούν δεκάδες τρόπους για γρήγορο κέρδος.Τρόπους που ισοπεδώνουν τα πάντα. Ποιός χάνει περισσότερο? Το μικρό label που αντί για 3000 CD θα πουλήσει 2000 ή το μεγάλο που αντί για 40000 θα πουλήσει 10000? Ειδικά όταν η μεγάλη εταιρεία έχει σπρώξει χιλιάδες ευρώ για να μπορέσει να πουλήσει αυτό που δεν πουλιέται αλλιώς. Γιατί κακά τα ψέμματα, η καλή μουσική δεν χρειάζεται σπρώξιμο. Ίσως ένα βήμα για να φτάσει στα αυτιά των ακροατών, και αυτό υπάρχει πλέον.Ζήτω το internet! Και από κει και πέρα ο κόσμος αποφασίζει. Αν θα το κατεβάσει απ’το internet? Κανένα πρόβλημα. Οι συναυλίες είναι εδώ για να υποστηρίξουν αυτούς που αξίζουν, αυτούς που ο κόσμος αποφασίζει οτι αξίζουν και όχι τα promotion plan.Γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να κάνεις download μία συναυλία.Ένα DVD μιας συναυλίας ίσως, αλλά είναι το ίδιο? Ίσα-ίσα που με το DVD της συναυλίας μπορεί κάποιος να δει και να κρίνει αν του αρέσει αυτό που θα αποφασίσει να πάει η να μη πάει να δει.Τι καλύτερο? Έχουμε φάει πολλές πατάτες απο πολυδιαφημιζόμενες συναυλίες που τελικά δεν άξιζαν.Γιατί το «προιόν» θα το διαφημήσουν όσο καλύτερα γίνεται. Γι’αυτό λέγεται διαφήμηση. Το u-tube όμως δεν διαφημίζει, απλα σου δείχνει, ειδικά όταν αυτά είναι video από κόσμο και όχι official.

Μήπως τελικά όλα είναι μία κρίση αξιών? Μήπως τελικά αυτοί που έμαθαν να παραπλανούν τον κόσμο εξαφανιστούν? Όχι γιατί πλέον δεν μπορούν, φυσικά και μπορούν, απλά γιατί πλέον δεν τους αποφέρει τα κέρδη που θέλουν.Μήπως τελικά οι καλλιτέχνες , τα γκρουπ που κάνουν μουσική για να ικανοποιήσουν το πάθος τους και τα μικρά label (που σηνήθως είναι οι ίδιοι)είναι αυτοί που βρίσκονται στην καλύτερη μοίρα? Συναυλίες σε χώρους 500 ατόμων με φτηνό εισητήριο μπορεί να συντηρήσει αυτή τη μουσική κοινωνία που δεν έχει μάθει στα πολλά. Ανεξάρτητα label χωρίς την ανάγκη των media , με το βήμα του internet μπορεί να φέρνει στα αυτιά μας τις μουσικές αυτών των ανθρώπων. Χωρίς διαφημηστικά τρυκ , χωρίς πολλά λόγια,χωρίς πλύσεις εγκεφάλων. Ο κόσμος να κρίνει, και όχι τα media και τα μεγάλα budget. Με μόνο κριτήριο την ίδια τη μουσική.Μόνο έτσι θα πετάξουμε τα σκουπίδια. Μήπως τελικά ήρθε η ώρα του ξεκαθαρίσματος?

PS>>> Αλήθεια, ο Μπετόβεν είχε χορηγό?

nikonn

Ελλάδα, η χώρα του chillout

Λοιπόν, για να ξεκινάμε,

Το γράψιμό μου θα είναι κάπως ακατάστατο,όπως και οι σκέψεις μου άλλωστε.Θα υπάρχει αρκετό χάος αλλά θα υπάρχουν και συνειρμοί. Αλλωστε το θέμα είναι να αδειάζω τις σκέψεις μου και θα τις αδειάζω όπως μού’ρχονται.

Σήμερα το πρωί πήγα να πάρω εφημερίδες (τρείς για την ακρίβεια) με όλα τα παρεμφερή που έχουν(DVD, περιοδικά κ.λ.π.-θα τα πούμε παρακάτω για αυτά....)Ο περιπτεράς ήταν αγενέστατος,του είπα καλημέρα και με κοίταξε στραβά, όταν είδε το 50άρικο μόνο που δεν με έβρισε και σαν μήν έφτανε αυτό,όταν του ζήτησα σακούλα για τις εφημερίδες μόνο που δεν μ’έδειρε! Είναι δυνατόν? Είναι! Ρε παιδιά, που έχει πάει η ευγένεια σε αυτό τον τόπο? Δεν μιλάω για υπερβολές, αλλά για τα βασικά. Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα, μια συγνώμη κι ένα ευχαριστώ.Πολλά είναι? Έχουμε καταντήσει πιά σαν αγριάνθρωποι. Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική κρίση και που ο κόσμος έχει αρχίσει να χάνει το κέφι του για όλα βλέποντας αυτά που συμβαίνουν ,αλλά ήμαρτον! Πήγα στην Γερμανία (που νόμιζα οτι οι γερμανοί είναι αγριάνθρωποι) και έπαθα πλάκα με την ευγένεια που έχουν. Βγαίνοντας από ένα κατάστημα έκλεισα την πόρτα πάνω σε έναν γερμανό και αυτός μου ζήτησε συγνώμη!!! Εδώ θα με είχε δείρει! Διαβάζω για όλο και περισσότερα επισόδεια που οφείλονται σε νεύρα! Από καυγάδες μέχρι φόνους.Κι όλα αυτά στην Ελλάδα. Τη χώρα του ήλιου και του chillout ,του κεφιού και του γλεντιού! Μάλλον έχουν περάσει αυτές οι εποχές. Ο έλληνας τσίτωσε, έχασε το κέφι του .Κι όχι αδίκως με όλα αυτά που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα. Απλά ,αυτό που λέω είναι πως όσο δύσκολο κι αν είναι ας προσπαθούμε να είμαστε ήρεμοι και ευγενικοί.Αυτό άλλωστε είναι που δίνει αξία στην καθημερινότητά μας.Ούτε οι καφέδες ,ούτε το shopping, ούτε τα σκυλάδικα. Η ψυχική ηρεμία! Αυτή έχει σημασία. Κι όταν λέω ψυχική ηρεμία δεν εννοώ να κάθεσαι σπίτι και να περιμένεις να πεθάνεις.Μπορείς να είσαι στα πάρτυ, στα live στις βόλτες από το πρωί ως το βράδυ, αλλά να είσαι cool.Όπως μπορεί να είσαι κλεισμένος μέσα στο σπίτι και να είσαι τσίτα!...έτοιμος να ανατιναχτείς!!!!Cool λοιπόν όπου κι αν είμαστε! Ότι κι αν κάνουμε. Μόνο αυτό θα μας σώσει από τη νευρική κρίση.Αυτά τα ολίγα.

cheers!

nikonn ...... 12/7/08