Η μουσική δεν είναι κάτι νέο. Υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Έχει περάσει από χιλιάδες κύματα, στυλ , μόδες. Εγώ είμαι παιδί των 80’s. Τον τελευταίο καιρό έχω φάει χοντρό κόλλημα. Νομίζω πως δεν βγαίνουν πλέον καλές μουσικές.Ή τουλάχιστον όχι πολλές. Όχι όσες θά’πρεπε, όχι όσες στη δεκαετία του 80. Και λέω δεκαετία του 80 και όχι του 70 η του 90. Πρέπει να είναι δικό μου πρόβλημα. Αλλά παραμένει το ερώτημα...γιατί? Ακούω πολύ πράμα...πάρα πολύ! Σχεδόν από τα πάντα.Ροκ, ποπ, ηλεκτρονική (πολύ ηλεκτρονική!) trip hop, ambient, techno, experimental...και δεν έχει τελειωμό. Μόνο λαικά,έντεχνα,metal και ρέγκε αποκλείω.Γούστα είναι αυτά.
Ζορίζομαι πολύ να βρώ κάτι ή καλύτερα για να αισθανθώ κάτι. Γιατί αυτό δεν είναι το νόημα της μουσικής τελικα? ...να αισθάνεσαι διάφορα καθώς την ακούς. Χαρά,λύπη,ευεξία,νοσταλγία,πίκρα,θυμό,οργή,καλοσύνη,ευφορία,διάθεση για χωρό κ.λ.π. Ε λοιπόν αυτό που βλέπω (η μάλλον ακούω) είναι φοβερές παραγωγές, φοβερές ενορχηστρώσεις, καλοστημένα τραγούδια αλλά ως εκεί.Δε μου λένε τίποτα.Όπως τότε που πρωτάκουσα το Stripped των Depeche Mode, το Charlotte Sometimes των Cure, το There is a light των Smiths…και η λίστα δεν τελειώνει. Τι συμβαίνει? Το ερώτημα είναι αν το θέμα είναι υποκειμενικό η αντικειμενικό. Φταίω εγώ η όντως δε βγαίνουν καλές μουσικές(με ελάχιστες είπαμε εξαιρέσεις). Γιατί στη δεκαετία του 80 ο κανόνας ήταν οι καλές μουσικές και τώρα είναι η εξαίρεση. Μήπως φταίει ο όγκος? Μήπως η ταχύτητα που πρέπει να έχουμε όταν ακούμε κάτι? Το πόσο γρήγορα θεωρείται κάτι passé? Βγαίνει ενα album και 3 μήνες μετά θεωρείται παλιό! Το The Hurting των Tears for Fears το ακουγα σπίτι μου αλλά και στα ραδιόφωνα για 3 χρόνια! Φταίει το σύστημα? Το ραδιόφωνο? Ή μήπως όντως δεν αξίζουν να τα ακούει κανείς για πάνω από τρεις μήνες? Από την άλλη το Mezzanine των Massive Attack θα μπορούσε να παίζεται ακόμα στα ραδιόφωνα. Σπίτι μου πάντως το ακούω αρκετά συχνά. Άρα δεν φταίω εγώ.Να ένα που δεν είναι 80s .Και το τελευταίο των Radiohead εχει 1-2 τραγούδια που μου λένε κάτι. Νά κι άλλο. Και λίγο από δω, λίγο από κει, M83 από δω, MGMT από κει, να μη πω κι άλλα, υπάρχουν κάποια τραγούδια που μιλάνε!... αλλά είναι ελάχιστα. Και όχι όπως τα 80’s.
Ίσως τελικά να είναι οτι μεγάλωσα με αυτά τα τραγούδια και είναι συνδεδεμένα με διάφορες φάσεις της έντονης εφηβείας. Ίσως....Και σκέφτομαι...γιατί δεν ρωτάω έναν σημερινό 18άρη να μου πεί αυτός? Άντε εγώ χάλασα...έγινα δύστροπος μεγαλώνοντας.Αυτός? Και τον βρήκα και τον ρώτησα. Και με μπέρδεψε περισσότερο. «Δύσκολα τα πράματα Νίκο» μου είπε. «Ελάχιστα είναι καλά» μου είπε. Και σαν να μήν έφτανε αυτό, μου είπε οτι έχει αρχίσει να ανακαλύπτει τους Cure τους Depeche Mode τους Smiths κ.λ.π.!!! Τι γίνεται?
Νομίζω οτι απλά είμαστε σε μεταβατικό στάδιο. Νομίζω οτι περνάμε μία φάση όπως στις αρχες των 90s που υπήρχε πολύ ανούσια μουσική για να σκάσει η βόμβα του Manchester και του trip-hop.Νομίζω οτι σύντομα θα είμαστε μάρτυρες μιας σκηνής με πολύ ζουμί. Και μέσα σε αυτό θα ανακατευτούν όλα! Αλλά δεν ορκίζομαι κιόλας!
Με αυτές τις σκέψεις προσπαθούμε κι εμείς (ο πλυθηντικός αφορά τους ανθρώπους με τους οποίους κάνουμε μουσικές) να καταθέσουμε τα συναισθήματά μας μεσω της μουσικής. Με άξονα τα βιώματά μας και τα γούστα μας. Οι Μίκρο με πιο παρεϊστικη και up-tempo διάθεση, το προσωπικό Nikonn με εσωστρέφεια και υπνωτική διάθεση, το Fotonovela με απωθειμένα 80s και απενεχοποίηση της ηλεκτρονικής στραπατσάδας λόγω Γερανιού, και όλη η παρέα σε μια γιορτή που λέγεται Undo Records.Και τι γιορτάζουμε? Την ελευθερία να κάνουμε ότι θέλουμε! Χωρίς να έχουμε άγχος, χωρίς όρια. Γιατί αυτό που πιστεύουμε είναι οτι τελικά η μουσική που μιλάει δεν γίνεται υπό πίεση. Μπορείς να μαγειρέψεις μία πολύ καλή παραγωγή υπό πίεση αλλά ως εκεί. Όλοι μας θέλουνε να κάνουμε μουσικές που όταν τις ακούμε πρώτοι και καλύτεροι εμείς να αισθανόμαστε διάφορα.Όπως τότε! Όπως και τώρα(πιο σπάνια βέβαια..)Η οποιαδήποτε πίεση λειτουργεί αρνητικά. Τα καλύτερα έχουν δημιουργηθεί ελαφρά τη καρδία ,χωρίς κανόνες , όρια και πίεση. Το πρωτότυπο πρέπει να είναι αυθόρμητο, ειδάλλως είναι κατασκευαμένο, αναμενόμενο!
Και για να είμαστε αυθόρμητοι πρέπει να μη σκεφτόμαστε.
Να μην έχουμε όρια.
Να μην επηρεαζόμαστε από τίποτα.
...Απλά να γράφουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου